ADAM GİBİ ADAM OLMAK

[HASAN GUNES]

ADAM GİBİ ADAM OLMAK
“Filanca çok para kazandı, büyük adam oldu” derler...
Yani “adam olmak”, bizde ya cebi dolu olmak, ya da
yüksek bir makamda bulunmak anlamına geliyor.
Ya “insan” olmanın anlamı?..
Her para sahibi, her makam-mevki sahibi “insan” mı
sanki?..
Bakın gazetelere: İnsanlıktan çıkmış kaç makam-mevki
sahibi, kaç servet-şöhret sahibi “insan” göreceksiniz
her gün.
Aslında “insanlık” parayla, pulla, makamla, mevkiyle
ölçülemez. İslâm tefekküründe, gerçek insan, “kulluk”
şuurunda özgürleşmiş kişidir.
Ölçü makam-mevki, ya da servet-şöhret değil, sadece
“takva”dır...

Ölçü “Allah’a yakın olma” ölçüsüdür...
Bu anlamda, dünyasını küçük bir bohçaya sığdırabilen
kişidir “gerçek insan.” Yine o kişidir “büyük adam”.
Tefekkür insanları, dünyalarını bohçalamış, bohçayı
koltuklarının altına sıkıştırmış, tüm fani dünyalarını
gittikleri yere koltuklarının altında götürmüşler.
Ne zaman “dünyasını bohçaya sığdıran adam” tipini
düşünmeye başlasam, Bediüzzaman Said Nursî gözlerimin
önüne gelir.
Orta yaşı devrik bir çağda sürgüne gönderilirken
koltuğunun altında bir bohça vardı: Bütün maddî
dünyasını küçük bir bohçaya sığdırmıştı. İçinde yamalı
bir cübbe, bir sarık, bir tas, iki çay bardağı, bir
tahta kaşık, bir miktar çay, şeker ve çok az bir para
vardı. (Öldüğünde bohçasından bunlar çıkmıştı)
Ama yaşarken çok zulüm, çok baskı gördü... Zindan
zindan dolaştırıldı... Yıllar boyu bir bohçalık
dünyalığının hesabı soruldu ondan...
Bir zamanlar bu ülkede, dünyalıklarını dünyalara
sığdıramayanlar, dünyalarını bir bohçaya
sığdıranlardan hesap soruyordu.
Dünyalarını bohçaya sığdıranlar, dünyalıklarını
dünyaya sığdıramayanlardan daha kolay hesap verirler,
Mahkeme-i Kübra’da, Allah’a...
Orada, mazlumlar ödüllendirilir, zalimler ise
cezalandırılır: Bakarsınız ki mazlum hizmetçi,
efendisine efendi olmuş...
Ya zalimler? “Zalimler için yaşasın cehennem!” diyor,
Bediüzzaman. Makamına-mevkiine, servetine-şöhretine
güvenip mazlumun ahını alanların cezalandırılacağı
Mahkeme-i Kübra da bin yaşasın!
Makamı-mevkii, serveti-şöhreti, rütbesi-kıdemi ne
olursa olsun, insanoğlu hep âcizdir, aslında. Bunu
fark etmek için ille de İlâhî bir tokat yemek, ya da
Azrail’le burun buruna gelmek mi lâzım?
Ah gafletimiz: Gafletimiz aczimizi idrake fırsat
vermiyor!
•
“Dünya kendini ucuza satmıyor!” (Bediüzzaman)
Çok doğru: Zira bir gram dünya satın almak, ya da fani
dünyanın küçücük bir parçasına sahip olmak için
çoğumuz gecemizi gündüzümüze katıyor, bazen ölesiye,
bazen öldüresiye çalışıyoruz...
Çalışıp çırpınmaktan vakit bulup akrabalarımızı,
komşularımızı, arkadaş ve dostlarımızı arayamıyoruz.
Anamıza, babamıza hal hatır soramıyoruz...
Eşimizle, çocuklarımızla, kısacası ailemizle doğru
düzgün ilgilenemiyoruz. Hatta bir çoğumuz kendimize
bile vakit ayırmıyoruz.
Bazen kendimizi dünyaya öylesine kaptırıyoruz ki, dinî
hassasiyetimize rağmen, haramı helâle kattığımız bile
oluyor (inşallah ben yanılıyorumdur).
Bazılarımız dünya uğruna sakalından, bıyığından
geçerken, bazılarımız ilkelerinden, düşüncelerinden,
hayat felsefesinden, hatta inançlarından vaz geçiyor!
Dünya malı uğruna soysuzlaşanlar var, dalkavuklaşanlar
var, şirretleşenler var, şaklabanlaşanlar var,
Nemrutlaşanlar var; hatta namus ve haysiyetini
pazarlayanlar bile var!
Bütün bunların karşılığı olarak dünyadan aldıklarımız
ise bir tadımlık rüya ile bir tutamlık hülyadan
ibarettir.
Şimdi söyleyin lütfen: Dünya bunca fedakârlığa değer
mi?
Çoğumuz “değermiş gibi” yapıyoruz. Bediüzzaman da,
yıllar ötesinden güne bakıp “Dünya kendini ucuza
satmıyor” diye uyarıyor bizi: “Aman kimliğinize sahip
çıkın!” dercesine.
“Adam gibi adam” olmanın yolu galiba “şahsiyetli”
(kimlikli-kişilikli) olmaktan geçiyor.
YAVUZ BAHADIROĞLU